15 αποφθέγματα του Ανατόλ Φρανς, του Γάλλου νομπελίστα μυθιστοριογράφου που μέσα από τα γραπτά του ασκούσε αυστηρή κριτική στους θεσμούς, εξαπέλυε επιθέσεις κατά της Εκκλησίας, του στρατού, της Δικαιοσύνης και των ανάλγητων μορφωμένων και εκδήλωνε συμπάθεια για τον κοινό καθημερινό άνθρωπο.
Διαβάστε παρακάτω 15 από τα καλύτερα αποφθέγματα του Ανατόλ Φρανς:
***
Μόνο η επιθυμία και η απραξία μας κάνουν θλιμμένους.
Όλες οι αλλαγές, ακόμη κι οι πιο επιθυμητές, έχουν τη μελαγχολία τους.
Το να ζεις χωρίς ψευδαισθήσεις είναι το μυστικό της ευτυχίας.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να σκέφτεται λογικά και να ενεργεί παράλογα.
Οι πολιτικοί είναι σαν τα άλογα: δεν μπορούν να προχωρήσουν ίσια χωρίς παρωπίδες.
Η Ιστορία δεν είναι επιστήμη, είναι τέχνη. Δεν πετυχαίνεις χωρίς φαντασία.
Αυτό που ονομάζουμε στρατηγική, βασικά έχει να κάνει με το να περνάμετα ποτάμια από τις γέφυρες και να διασχίζουμε τα βουνά από τα μονοπάτια.
Εάν πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι επαναλαμβάνουν μια ανοησία, εξακολουθεί να είναι ανοησία.
Αν ο δρόμος είναι ωραίος, δεν χρειάζεται να ρωτάμε πού οδηγεί.
Ο Χριστιανισμός έκανε πολλά για τον έρωτα όταν τον έκανε αμαρτία.
Ο άνθρωπος είναι λογικό ον. Μπορεί να σκαρφιστεί μια λογική αιτία για οτιδήποτε θέλει να πιστέψει.
Στην τέχνη, όπως και στον έρωτα, το ένστικτο είναι αρκετό.
Πάντα προτιμούσα την τρέλα των παθών από τη σοφία της αδιαφορίας.
Δεν στερούμαι από κάθε ταλέντο, ώστε να ασχοληθώ με την πολιτική.
Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε σ’ αυτήν τη σύντομη ζωή μας και παρ’ όλα αυτά, ελπίζουμε και σε μια αιώνια.
***
Δείτε το σχετικό βίντεο στο evdomastv και ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ στο κανάλι:
***
Λίγα βιογραφικά στοιχεία για τον Ανατόλ Φρανς
O Ανατόλ Φρανς (Anatole France) πραγματικό όνομα Jacques Anatole Thibault γεννήθηκε στο Παρίσι στις 16 Απριλίου του 1844.
Το 1895 εξέδωσε ένα βιβλίο αφορισμών του με τίτλο “Le Jardin d’ Epicure”, μέσα στο οποίο εξέφραζε με την μεγαλύτερη ένταση τον αστικό σκεπτικισμό και ηδονισμό, που διέπνεε την Γαλλική κουλτούρα της εποχής αλλά εν γένει και το υπόλοιπο συγγραφικό έργο του ιδίου.
Από την άνοιξη του 1893 άρχισε να γράφει άρθρα κοινωνικής κριτικής στην “Ηχώ του Παρισιού” με τίτλο “Οι γνώμες του κυρίου Ζερόμ Κουανιάρ”, μέσα από τα οποία ασκούσε αυστηρή κριτική στους θεσμούς και εκδήλωνε συμπάθεια για τον κοινό καθημερινό άνθρωπο.
Έγραψε πολλά βιβλία με πιο σημαντικά τα “Οι Θεοί διψούν” (“Les Dieux ont soif”, 1912), “Η ανταρσία των αγγέλων” (“La Revolte des anges”, 1914) και μία βιογραφία της Ζαν ντ’ Αρκ (1908). Εξαιτίας του αντιθεοκρατικού πνεύματος των έργων του, τα βιβλία του Φρανς μπήκαν στην λίστα (“Index”) απαγορευμένων βιβλίων της Καθολικής Εκκλησίας.
Το 1920 νυμφεύθηκε την κατά 27 χρόνια νεότερή του Έμμα Λαπρεβότ, και ένα χρόνο αργότερα το 1921 ταξίδεψε στην Στοκχόλμη όπου του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ της Λογοτεχνίας.
Πέθανε στο Παρίσι στις 12 Οκτωβρίου 1924.
