Πρέπει να είναι κανείς μόνιμα μεθυσμένος. Δεν υπάρχει κάτι άλλο• είναι το μοναδικό ερώτημα. Για να μην αισθάνεστε το φριχτό φορτίο του Χρόνου που τσακίζει τους ώμους σας και σας υποχρεώνει να γέρνετε προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς διακοπή.
Αλλά με τι; Με κρασί, ποίηση ή αρετή, ό,τι προτιμάτε. Αλλά μεθάτε.
Κι αν καμιά φορά, στα σκαλοπάτια ενός παλατιού, στο γρασίδι μιας τάφρου, στην πένθιμη μοναξιά της κάμαράς σας, ξυπνήσετε καθώς περνά και ξεφουσκώνει η μέθη, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, ό,τι φεύγει, ό,τι βοά, ό,τι κυλά, ό,τι μιλά, ό,τι άδει, ρωτήστε τι ώρα είναι• κι ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν: «Είναι ώρα να μεθύσετε! Για να μην είστε σκλάβοι μαρτυρικοί του Χρόνου, μεθάτε• μεθάτε χωρίς σταματημό! Με κρασί, ποίηση ή αρετή, ό,τι προτιμάτε».
Σαρλ Μπωντλαίρ (Charles Baudelaire), ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΕ ΠΕΖΟ, Μτφρ. Ζ. Δ. Αϊναλής, Εκδόσεις OPOSITO