Όταν συστήθηκαν, αυτός πέταξε ένα ευφυολόγημα, ελπίζοντας να γίνει αρεστός. Αυτή γέλασε εξαιρετικά δυνατά, ελπίζοντας να γίνει αρεστή. Μετά, ο καθένας πήγε στο σπίτι του μόνος, με το βλέμμα απλανές, και οι δύο με τoν ίδιο μορφασμό στο πρόσωπο.
Ο άντρας που τους σύστησε δεν συμπαθούσε κανέναν απ’ τους δύο, αν και φερόταν σαν να τους συμπαθούσε, όλος άγχος απ’ το να διατηρεί καλές σχέσεις όλη την ώρα. Ιδέα δεν είχαν, άλλωστε, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος ούτε η άλλη.
—
Άνεμος. Πιο δυνατός ο άνεμος όσο πιο ψηλά φτάνεις. Ο άνεμος είναι λεπτός· μες στη σκιά κρυώνει το μουσκεμένο δέρμα σου. Στη σκάλα μες στη σκιά το δέρμα σου μοιάζει πολύ άσπρο. Ο άνεμος αφήνει ένα λεπτό σφύριγμα στα αυτιά σου. Τέσσερα σκαλιά ακόμα ίσαμε την κορυφή του βατήρα. Τα σκαλοπάτια προκαλούν πόνο στα πόδια σου. Είναι λεπτά και σε κάνουν να συνειδητοποιείς το βάρος σου. Είναι αληθινό το βάρος σου στη σκάλα. Το έδαφος σε θέλει πάλι πίσω.
—
«Ναι, είναι ειρωνεία από τη δική σου σκοπιά, το καταλαβαίνω. Εντάξει. Και επίσης καταλαβαίνω ότι με μισείς τώρα, απολύτως. Κι έχω φάει πολύ χρόνο για να φτάσω να είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι με μισείς απολύτως, και επίσης αυτή την έκφραση της απόλυτης, να πούμε, επιβεβαίωσης όλων σου των φόβων και κάθε σου υποψίας που έχεις τώρα στο πρόσωπό σου, αν μπορούσες να το δεις, εντάξει; Τ’ ορκίζομαι ότι, αν μπορούσες να δεις το πρόσωπό σου αυτή τη στιγμή, θα καταλάβαινες κι εσύ κι ο καθένας γιατί φεύγω».
David Foster Wallace, Αποσπασματα απο το βιβλιο “Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άντρες”, Μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Εκδόσεις Κριτική
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ:
David Foster Wallace – Αυτό εδώ είναι νερό
David Foster Wallace – Βιογραφία
