Είναι διευθυντής μιας μεγάλης βιομηχανίας έχει περάσει τα εξήντα, κάθε πρωί σηκώνεται από τις έξι, χειμώνα καλοκαίρι, στις εφτά βρίσκεται κιόλας στο εργοστάσιο όπου και θα μείνει μέχρι τις οκτώ το βράδυ, ίσως και περισσότερο.
Ακόμα και τις Κυριακές πηγαίνει στη δουλειά, παρόλο που στις εγκαταστάσεις και στα γραφεία δεν υπάρχει ψυχή• αλλά μια ώρα αργότερα και είναι αυτό που εκείνος σχεδόν θεωρεί βίτσιο. Είναι κατ’ εξοχήν ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, γελάει σπάνια, δεν γελάει ποτέ του.
Τα καλοκαίρια παραχωρεί στον εαυτό του, αλλά όχι πάντα, μιας βδομάδας διακοπές, στη βίλα του κοντά στη λίμνη. Δεν έχει αδυναμίες κανενός είδους, δεν καπνίζει, δεν πίνει καφέ, δεν πίνει αλκοόλ, δεν διαβάζει μυθιστορήματα.
Δεν συγχωρεί καμία αδυναμία στους άλλους. Πιστεύει πως είναι σπουδαίος. Είναι πολύ σπουδαίος. Μιλάει για πράγματα πολύ σπουδαία. Κάνει μονάχα σπουδαία τηλεφωνήματα. Ακόμα και τ’ αστεία του μέσα στην οικογένεια είναι κι αυτά πολύ σπουδαία. Νομίζει τον εαυτό του απαραίτητο. Είναι απαραίτητος.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 14.30, τόπος αναχώρησης το σπίτι του μακαρίτη.
Ντίνο Μπουτζάτι (Dino Buzzati, 1906-1972), Ο σκύλος που είδε τον Θεό (Ο Αρχηγός) – μτφρ.: Πωλίνα Πεφάνη – εκδόσεις Στοχαστής
