Κώστας Γκοτζαμάνης: Όταν δεν έχω καμία επιλογή, δεν έχω πανικό

Τα καλύτερα αποφθέγματα κορυφαίων δημιουργών

Εγγραφείτε στο κανάλι μας στο YouTube

Στις 20 Ιανουαρίου 2022 έφυγε από την ζωή, σε ηλικία 64 ετών, από εγκεφαλικό ο γνωστός ψυχίατρος και συγγραφέας, Κώστας Γκοτζαμάνης.

Γεννημένος στη Λάρισα το 1957, ο Κώστας Γκοτζαμάνης,  σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ την περίοδο 1975 έως 1981. Από το 1988 ζούσε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με τη μετάφραση και την επιμέλεια βιβλίων σχετικών με το αντικείμενο της ψυχιατρικής.

Κώστας ΓκοτζαμάνηςΤο 2000 ανέλαβε μετά από ειδικό διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας τη συγγραφή των βιβλίων της Σεξουαλικής Αγωγής για τους μαθητές του λυκείου (βιβλίο του καθηγητή και βιβλίο του μαθητή). Το 2014 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη το βιβλίο του «Μεγαλώνοντας (με) το παιδί μου», ένας σύγχρονος οδηγός επιβίωσης για οικογένειες και άτομα και το 2020 το βιβλίο του «Πανικός – Η μεγάλη εξέγερση μέσα μας», όπου καταθέτει τη δική του επιστημονική θέση για την αιτιολογία της Διαταραχής Πανικού και προτείνει μια διαφορετική, αποτελεσματική θεραπευτική προσέγγιση.

Παρακάτω ένα απόσπασμα από συνέντευξη του στο news247 που δημοσιεύτηκε στις 2 Οκτωβρίου 2021:

***

Η κρίση πανικού είναι προφανώς κάτι που δύσκολα μπαίνει κάτω από το χαλί. Για κάποιον που δεν έχει φτάσει ακόμη εκεί αλλά πιάνει διαρκώς τον εαυτό του να αγχώνεται και να χάνει τον έλεγχο, πότε πρέπει να χτυπήσει το καμπανάκι ότι είναι επιτακτική ανάγκη να απευθυνθεί σε ειδικό;

Ασφαλώς το άγχος είναι η βάση. Αλλά ο πανικός δεν είναι απλά μια κρίση άγχους. Συγκαταλέγεται στη μεγάλη γκάμα ψυχικών εκδηλώσεων που εκφράζεται μέσα από το σώμα μας. Έχει δηλαδή σωματικά συμπτώματα. Υπάρχουν φυσικά και οι ψυχοσωματικές εκδηλώσεις, όπως είναι για παράδειγμα ένα δερματικό νόσημα: η λεύκη, η ψωρίαση, ένα έκζεμα, ακόμη και ο επιχείλιος έρπης. Οι κρίσεις άγχους σημαίνουν ότι κάποιος ταλαιπωρείται πολύ αλλά είναι πολλά σκαλιά κάτω από τον πανικό. Το άγχος μπορεί να μη σε εμποδίσει να κάνεις κάποια πράγματα. Ο πανικός είναι το peak, σε φρενάρει απολύτως, σου απαγορεύει να κάνεις αυτό που πας να κάνεις. Τίποτα δεν υπάρχει πάνω από τον πανικό.

Η πρώτη ιστορία που περιλαμβάνω στο βιβλίο είναι κάποιου που ετοιμάζεται για ένα μεγάλο ταξίδι στην Ασία με αφορμή μια επιχειρηματική προσπάθεια. Μέσα του υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού του που ξέρει καλά ότι όλο αυτό είναι επικίνδυνο και δεν πρέπει να το κάνει. Υπάρχει κι ένα άλλο κομμάτι, του ενθουσιασμού που θα κάνει κάτι τόσο φιλόδοξο. Όταν λοιπόν δεν παίρνει υπ’ όψιν το κομμάτι με τις επιφυλάξεις, θα πρέπει αυτό με κάποιο τρόπο να τον σταματήσει. Αν έκανε μια ψωρίαση, δεν θα σταματούσε. Αν ήταν απλά αγχωμένος και εκνευρισμένος, δεν θα σταματούσε. Ο πανικός όμως τον κατέβασε από το αεροπλάνο. Οποιαδήποτε άλλη ψυχοσωματική εκδήλωση δεν θα τον κατέβαζε από το αεροπλάνο. Ο πανικός είναι αυτός που εδώ και τώρα επιβάλλει την αντίληψη ενός κομματιού του εαυτού μου που είχε αποκλειστεί από την εσωτερική διαπραγμάτευση. Αυτή είναι η άποψή μου. Είναι αυτό που προσπάθησα να πω σε αυτό το βιβλίο*. Είναι αυτό που έχω δει να συμβαίνει τα 38 χρόνια που είμαι σε αυτή τη δουλειά. Πρέπει επίσης να τονίσω ότι ο πανικός πριν από 40 χρόνια δεν υπήρχε στο βαθμό που υπάρχει σήμερα. Ήταν πολύ μικρότερη η συχνότητά του.

Δηλαδή τότε ήμασταν πιο ήρεμοι και χαρούμενοι;

Ο κόσμος είχε λιγότερους πανικούς. Μπορεί να μην έχουμε αξιόπιστες στατιστικές στην Ελλάδα αλλά το δείχνουν στον υπόλοιπο κόσμο. Ως επαγγελματίες το βλέπουμε να συμβαίνει και εδώ, ο πανικός αυξάνεται. Αν δεν υπήρχε η πανδημία, δεν θα έβαζα στο βιβλίο τον τίτλο “Πανικός – Η μεγάλη εξέγερση μέσα μας”. Θα έβαζα “Πανικός – Η μεγάλη επιδημία του 21ου αιώνα”. Το ότι αυξάνεται διαρκώς και εντυπωσιακά ο πανικός, πρώτα απ’ όλα δείχνει ότι δεν έχει να κάνει με κάτι βιολογικό. Δεν υπάρχει δηλαδή κληρονομικότητα. Αν υπήρχε, θα ακολουθούσε μια πιο σταθερή συχνότητα. Άρα έχει να κάνει με τις συνθήκες που αλλάζουν. Μέχρι τώρα ό,τι γράφεται και λέγεται για τον πανικό είναι του τύπου: “Μη φοβάστε, μην στενοχωριέστε, μην το σκέφτεστε, θα περάσει”. Όλα αυτά όμως στην ουσία ανατροφοδοτούν τον πανικό. Η δική μου άποψη είναι ότι ο πανικός εμφανίζεται από τη στιγμή που έχω την ελευθερία των επιλογών. Όταν δεν έχω καμία επιλογή, δεν έχω πανικό.

Κατά τη διάρκεια των lockdown αυξήθηκαν οι πανικοί;

Όχι, δεν αυξήθηκαν, γιατί μέσα στην καραντίνα ήξερες ότι θα δουλέψεις από το σπίτι ή ότι δεν θα ανοίξεις το μαγαζί σου. Δεν είχες δηλαδή επιλογές. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να πάθεις κατάθλιψη ή να έχεις άγχος, αλλά δεν θα πάθεις πανικό. Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός εστιάτορα που δεν μπορούσε να ανοίξει το μαγαζί του. Ο εαυτός του υπαγόρευε ότι είχε νόημα να στενοχωρηθεί πολύ, να αγχωθεί, αλλά όχι να πάθει πανικό. Πανικό παθαίνεις όταν έχεις τουλάχιστον δύο επιλογές μπροστά σου και πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Όταν έχεις μία επιλογή, δεν τίθεται θέμα απόφασης, άρα ούτε θέμα πανικού.

Πέραν αυτού, το ότι μέχρι σχετικά πρόσφατα στην Ελλάδα δεν είχαμε πολλούς πανικούς οφείλεται στο ότι ζούσαμε με όρους παραδοσιακής κοινότητας. Οι “επιλογές” ήταν δεδομένες και υπαγορευμένες από την κοινότητα και τις συνθήκες. Πχ ένα παιδί που μεγάλωνε σε χωριό θα κρινόταν από την κοινότητα πολύ γρήγορα και αν δεν έπαιρνε τα γράμματα θα γινόταν αγρότης, ενώ αν τα έπαιρνε θα δοκίμαζε να κάνει κάτι άλλο, και πάλι όμως σε συνάρτηση με το αν τα λεφτά του πατέρα του -δηλαδή οι εξωτερικές συνθήκες παίζουν ρυθμιστικό ρόλο- είναι αρκετά για να το στείλει να σπουδάσει ή αν θα το κρατήσει να δουλέψει στα πρόβατα.

Κάποιος που στην καθημερινότητά του κατά κανόνα δεν είναι και ο πιο χαρούμενος και καλοδιάθετος άνθρωπος, έχει περισσότερες πιθανότητες να βιώσει πανικό;

Έχει να κάνει με πολλές παραμέτρους της προσωπικότητας. Η πιο σημαντική είναι η δυσκολία λήψης αποφάσεων λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλες τις πλευρές του εαυτού. Αυτό είναι καινούριο όχι μόνο για τον Έλληνα, αλλά γενικά για τον άνθρωπο. Χρειάζεται -και αυτό προτείνω στο βιβλίο- μια άλλη σχέση με τον εαυτό μας και κυρίως με τα επιμέρους κομμάτια του εαυτού, που τα ονομάζω υποεαυτούς. Ο εαυτός δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα. Έχουμε, για παράδειγμα, έναν εαυτό που είναι εργατικός, έχουμε όμως και έναν εαυτό που του αρέσει η διασκέδαση. Έχουμε έναν εαυτό που του αρέσει η οικογένεια, έχουμε όμως και έναν εαυτό που του αρέσει η εργένικη ζωή. Είναι πολλά κομμάτια που συνυπάρχουν, θέλοντας και μη. Αν χρειάζεται να πάρουμε μια απόφαση, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε υποεαυτούς. Τότε δημιουργείται το πρόβλημα.

***

* Αναφέρεται στο βιβλίο “Πανικός – Η μεγάλη εξέγερση μέσα μας” (εκδόσεις Πατάκη).

Ολόκληρη η συνέντευξη του Κώστα Γκοτζαμάνη (στον Θεοδόση Μίχο) εδώ

Εγγραφείτε στο κανάλι μας στο YouTube

Τα καλύτερα αποφθέγματα συγγραφέων και κορυφαίων δημιουργών

Εγγραφείτε στο εβδομαδιαίο newsletter

Λογοτεχνικά αποσπάσματα και τα καλύτερα αποφθέγματα κάθε εβδομάδα στο email σας...