«Ενας μυθιστοριογράφος πρέπει να αφήνει στους άλλους να αναλύουν το έργο του. Αν αρχίσουμε να αναλυόμαστε μόνοι μας, γρήγορα παραλύουμε με το που διαβάζουμε αυτό που μόλις γράψαμε -γιατί ένας συγγραφέας μοιραία επαναλαμβάνεται.
Σε κάθε βιβλίο μου προσπαθώ να γράφω με σαφήνεια και ευθύτητα για το θέμα που έχω επιλέξει. Κατά την άποψή μου μάλιστα, αυτή είναι η δουλειά του συγγραφέα: να βρίσκει λέξεις να μιλήσει για τον κόσμο. Αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, τότε δεν είμαστε συγγραφείς. Αυτό που ξεχωρίζει τον αυθεντικό συγγραφέα είναι η ακρίβεια της άποψής του, η ικανότητά του να αντιλαμβάνεται τα πράγματα άμεσα και όχι μέσα από το πρίσμα φαντασιώσεων και από ιδέες άλλων.
Για να γίνεις συγγραφέας πρέπει να δώσεις έναν μακρύ και δύσκολο αγώνα. Φαίνεται εύκολο όταν έχεις ήδη γράψει βιβλία, αλλά δεν είναι έτσι. Για μένα ήταν πολύ δύσκολο να ξεκινήσω και ακόμη δυσκολότερο να συνεχίσω να γράφω. Συγγραφέας δεν είναι αυτός που γράφει ένα βιβλίο, αλλά εκείνος που δημιουργεί ένα έργο.
Τα κατάφερα τελικά, αλλά χρειάστηκε πολλή δουλειά και επιμονή. Δεν είναι ένα ευχάριστο παιχνίδι η διαδικασία που βιώνεις έως ότου γίνεις συγγραφέας. Είναι σκληρή δουλειά. Εχουμε πάντα το φόβο πως θα αποτύχουμε.
Όταν έγραφα το τελευταίο κεφάλαιο στο βιβλίο μου που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα “Η Μάσκα της Αφρικής”, για το οποίο ταξίδεψα σε όλη την Αφρική, σηκωνόμουν νωρίς το πρωί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου και νόμιζα πως δεν θα μπορούσα να το τελειώσω ποτέ. Στην ηλικία μου δεν θα έπρεπε να έχω τέτοιου είδους άγχη. Υπάρχουν συγγραφείς που γράφουν με μεγάλη ευκολία. Οταν ξεκίνησα να γράφω ήθελα περισσότερο από όλα να γίνω διάσημος, να δω το όνομά μου στο εξώφυλλο ενός βιβλίου.
Δεν φανταζόμουν πως το γράψιμο θα με οδηγούσε τόσο μακριά. Αλλά αυτό με κυρίεψε και απλώς το ακολούθησα. Η πρώτη έγνοια μου ήταν να αρχίσω να γράφω. Επειτα να μπορέσω να δημοσιεύσω κάποιο βιβλίο και τέλος να μπορώ να ζω από αυτή την τέχνη.
Ένιωθα λοιπόν ένα τριπλό άγχος που καταλάγιασε σιγά σιγά και εξαφανίστηκε, με την παρουσία ενός νέου: Πώς θα συνεχίσω να γράφω; Θα επιθυμούσα να σταματήσω να γράφω αλλά δεν ξέρω πόσο θα διαρκούσε αυτός ο πειρασμός. Δεν ξέρω ποτέ πού θα με οδηγήσει το γράψιμο.
Κάποια στιγμή θέλησα να γράψω ένα πολύ προσωπικό βιβλίο, για κάποιους ανθρώπους οι οποίοι από πολλές πλευρές ζουν ακόμη σε έναν κόσμο που ανήκει στο παρελθόν της Ινδίας και οι οποίοι ωστόσο γνώρισαν την επιτυχία σε έναν άλλον πολιτισμό. Πέρασα μια εβδομάδα που μελετούσα το θέμα πριν το εγκαταλείψω οριστικά. Ενας συγγραφέας πρέπει να μάθει πως δεν είναι το τέλος του κόσμου η εγκατάλειψη ενός σχεδίου.
Πρέπει να μπορεί να περάσει σε κάποιο άλλο. Οταν εγκαταλείπω ένα θέμα για βιβλίο, είναι οριστικό. Όμως το γεγονός και μόνο ότι προσπαθώ να γράψω ένα βιβλίο απελευθερώνει κάθε είδους ενέργειες, και είμαι σε θέση να παραγάγω κάτι, ακόμη κι αν είναι διαφορετικό από το αρχικό σχέδιο».
Β. Σ. Νάιπολ, από συνέντευξη του στο περιοδικό «Νουβέλ Ομπσερβατέρ»
Ο Β. Σ. Νάιπολ (1932-2018) τιμήθηκε το 2001 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, “για τη συνένωση κατανοητών αφηγήσεων και εξονυχιστικής διερεύνησης που μας υποχρεώνει να αντιληφθούμε την παρουσία κρυμμένων ιστοριών”.
