Επιτέλους, η νύχτα με τύλιξε·
έπλεα πάνω της, ή μάλλον μέσα της,
ή με μετέφερε μαζί της όπως ο ποταμός μεταφέρει
μια βάρκα, και την ίδια στιγμή
στροβιλιζόταν από πάνω μου,
κατάστικτη από αστέρια σκοτεινή ωστόσο.
Αυτές ήταν οι στιγμές για τις οποίες ζούσα.
Βρισκόμουν, έτσι ένιωθα, μυστηριωδώς υψωμένος πάνω
απ᾿ τον κόσμο
ώστε κάθε πράξη να είναι επιτέλους αδύνατη
κάτι που έκανε τη σκέψη όχι μόνο δυνατή αλλά
απεριόριστη.
Δεν είχε τέλος. Δεν χρειαζόταν, ένιωθα,
να κάνω κάτι. Όλα
θα συνέβαιναν για μένα, ή σε μένα,
κι αν δεν συνέβαιναν, θα ήταν
επουσιώδες.
Βρισκόμουν στο μπαλκόνι μου.
Στο δεξί μου χέρι κρατούσα ένα ποτήρι ουίσκι
που μέσα του έλιωναν δυο παγάκια.
Σιωπή είχε μπει μέσα μου.
Ήταν όπως η νύχτα, κι οι αναμνήσεις μου — ήταν όπως τα
αστέρια
αφού έμεναν ακίνητες, παρόλο που
αν κανείς μπορούσε να δει όπως οι αστρονόμοι
θα έβλεπε πως ήταν αιώνιες φωτιές, όπως οι φωτιές της
κόλασης.
Ακούμπησα το ποτήρι μου στο σιδερένιο κιγκλίδωμα.
Κάτω, ο ποταμός λαμπύριζε. Όπως είπα,
όλα ακτινοβολούσαν — τα αστέρια, τα φώτα στη γέφυρα,
τα φωταγωγημένα
σπουδαία κτίρια που έμοιαζαν να σταματούν στο ποτάμι
κι ύστερα ν᾿ αρχίζουν πάλι, ανθρώπων έργα
που διακόπτει η φύση. Κάποιες φορές διέκρινα
τις βραδινές βάρκες αναψυχής· επειδή η νύχτα ήταν ζεστή,
ήταν ακόμη γεμάτες.
Αυτή ήταν η μεγάλη εκδρομή των παιδικών μου χρόνων.
Η σύντομη διαδρομή με το τρένο που κατέληγε σ᾿ ένα
εορταστικό τσάι πλάι στο ποτάμι,
κι ύστερα σ᾿ εκείνο που η θεία μου αποκαλούσε
η βόλτα μας,
κι ύστερα η ίδια βάρκα να ταξιδεύει μπρος πίσω στα
σκοτεινά νερά —
Τα κέρματα απ᾿ το χέρι της θείας μου περνούσαν στο χέρι
του καπετάνιου.
Μου έδιναν το εισιτήριό μου, κάθε φορά άλλο νούμερο.
Έπειτα η βάρκα αφηνόταν στο ρεύμα.
Κρατούσα το χέρι του αδελφού μου.
Παρατηρούσαμε τα μνημεία να διαδέχονται το ένα το άλλο
πάντα με την ίδια σειρά
έτσι που μεταφερόμασταν στο μέλλον
ενώ ζούσαμε διαρκείς επαναλήψεις.
Η βάρκα ταξίδευε μαζί με το ρεύμα του ποταμού κι
ύστερα πάλι πίσω.
Προχωρούσε στον χρόνο κι έπειτα
σε μια αναστροφή του χρόνου, παρόλο που η
κατεύθυνσή μας
ήταν πάντα προς τα μπρος, καθώς η πλώρη ακούραστα
άνοιγε ένα μονοπάτι στο νερό.
Έμοιαζε με θρησκευτική τελετή
στην οποία οι πιστοί στέκονταν
σε αναμονή, προσμένοντας να δουν,
κι αυτό ακριβώς ήταν το ζήτημα, να δουν.
Η πόλη παρασυρόταν απ᾿ το ρεύμα,
μισή στη δεξιά πλευρά, μισή στ᾿ αριστερά.
Δείτε πόσο όμορφη είναι η πόλη,
μας έλεγε η θεία μου. Επειδή
έλαμπε φωτισμένη, φαντάζομαι. Ή ίσως επειδή
κάποιος το είχε αναφέρει στο τυπωμένο φυλλάδιο.
Έπειτα παίρναμε το τελευταίο τρένο.
Συχνά κοιμόμουν, ακόμη κι ο αδελφός μου κοιμόταν.
Ήμασταν παιδιά της εξοχής, αμάθητα σ᾿ αυτές τις
εντάσεις.
Εσείς αγόρια είστε κομμάτια, έλεγε η θεία μου,
λες κι όλη η παιδική μας ηλικία χαρακτηριζόταν
από αυτή την εξάντληση.
Έξω απ᾿ το τρένο, η κουκουβάγια καλούσε.
Πόσο κουρασμένοι ήμασταν όταν φτάναμε σπίτι.
Χωνόμουν στο κρεβάτι φορώντας τις κάλτσες μου.
Η νύχτα ήταν πολύ σκοτεινή.
Το φεγγάρι ανέτειλε.
Είδα το χέρι της θείας μου να σφίγγει το κάγκελο.
Σε μεγάλη έξαψη, χειροκροτώντας και
ζητωκραυγάζοντας,
οι άλλοι ανέβηκαν στο πάνω κατάστρωμα
να δουν τη γη να χάνεται μες στον ωκεανό —
***
Λουίζ Γκλικ, “Μεσάνυχτα”, από την συλλογή “Πιστή και ενάρετη νύχτα”, μτφρ.: Χάρης Βλαβιανός – Δήμητρα Κωτούλα, εκδόσεις Στερέωμα
Η Λουίζ Γκλικ (Louise Glück) είναι συγγραφέας δεκατριών ποιητικών συλλογών και δύο δοκιμίων. Έχει αποσπάσει τα βραβεία Pulitzer, National Book Award, National Book Critics Circle Award, Bollingen Prize for Poetry και το Wallace Stevens Award που απονέμει η Ακαδημία Αμερικανών Ποιητών. Το 2020 τιμήθηκε με το βραβείο Nobel για το σύνολο του έργου της. Διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Yale και ζει στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης. Το “Πιστή και ενάρετη νύχτα” βραβεύτηκε το 2014 με το National Book Award.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:
Λουίζ Γκλικ (Louise Glück), Βιογραφία
Λουίζ Γκλικ, η ομιλία της για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (2020)
Σημείωση: Το επώνυμο της ποιήτριας κατ’ άλλους προφέρεται ως Γκλουκ. Σε αυτό το απόσπασμα διατηρούμε το “Γκλικ”, που επέλεξαν οι μεταφραστές της έκδοσης.
